Tanrı Değil Sanrı Şiiri - Kalbi Narin

Belki de sanrılarımıza tanrısal anlamlar yüklüyoruz farkında olmadan. Neye inanıyorsak kusursuz sanıyoruz. Sanrılarımızın putlar gibi avuçlarımıza dökülmeleri bu yüzden belki de. İçimizi eski mimarların kıyamet kopana dek ayakta duracak eserleri gibi inşaa edemiyor yıkılıyoruz..

Bilerek mi kundaklayıp beşikte büyütür gibi başında bekliyoruz yoksa sancısal sanrıların? Ya sarmak yetisiyle sarmaş dolaş olduysak sanrılarımızla..

Kırk yerimden batıyordu kaburgalarımın kırıkları. Sancısal sanrıların tedavisi tıbbi cerrahın neşterinde saklı değildi. Dikiş tutturamadığımız bir ömre kaç düğüm atsa düzleşecekti nihayetinde gözlemlediği ritmimiz. Ve hiç bir otopside bulamayacaktı içimizin neden çoktan sustuğunu

Ruhumun türlü bıcak yaraları tenime tezahür etse ya yüzüme bakılmaz ya da bir yaşam manifestosu gibi kutlanacaktım. Kim bilir. Sanrılarla yaşamak. Tanrı değil, sanrı. Karıştırırsan şirk ayırırsan Allahu Ekber dağında verilmiş bir kayıp ilanı.

İnanırken kayboldu. Bir hedefi vardı fakat; gözden düşmek bir yana, yoldan düşmek ya da düşürülmek diye bir kayıplık hissi. Yeni rota oluşturulamadı. ‘Allah Allahın da belasını versin’ dedi inançlı biri. Sanrısal sebepler bahaneler olur.

Yüz çevrildikten sonra dünyanın merkezinde de olsan sevk olunmaz. Değersel ya da değersizliksel kaygılı sanrılar. Sanrısız ve sızısız bir nakil henüz bulunamadığı için kendi halinde bırakıldı. Çünkü insan hep kendiyle. Kendi kendiyle. Ve sanrılarıyla.