Tanrı Dağlarında Sevdam Şiiri - Erdal Balcı

Seni sevdiğim günler, hâlâ kâğıtta kanar.
On altı yaşında, bir bahar,
Gözleri Issık Göl kadar derindi.
Narın'ın rüzgârı saçlarını savurur;
Adım dilinden hiç düşmezdi.

Sevda hızlıydı,iki gençin yüreğinde,
Gülünce,kalbi atardı içimde.
Sonra yollar ayrıldı.
Beklemek zorunda kaldı.
Zaman geçmez oldu,sonra düşman oldu.
Telefonlar suskun,mektuplar rüzgâra karıştı.
Yüreğe ateş gibi düşen,bir haber geldi,
Canına kıymıştı...
Dilinde adım,
Dudaklarında son bir nefes;
Aşkım.

Ey Tanrı Dağlarının güzeli,
Senin adınla dolu odalarım var.
Her köşe senin yokluğunu fısıldar.
Tanrı Dağları’na uzanan yolların üstünde
Rügarlarla yarışan acılarım var.

Sana gidemedim.
Gidemeyen ellerimle tuttum anılarını.
Geceleri yüzünü ararım yıldızlarda;
Gündüzleri rüzgâr götürür sesini uzaklara.
Senin bekleyişin,
Vicdanımda hep, kanayan bir yara.
Belki de başka bir yerde,
başka bir mevsimde,
Sen yine gülersin,
Serin bir nehrin kenarında.

Ey Tanrı Dağlarının karında açan Nurgül'üm!
Seninle öğrendim ölümün sessizliğini.
Öğrendim;çaresizliğin ismini,
Ve ben hâlâ gelmedim kendime;
Gelmeyeceğim,
Belki de.

Aşkın yüreğimde büyür,
Artık kapanmaz bir yara.
Tanrı Dağları’na bakarım;
Orada bir ışık, bir yol ararım,
Yaşamak denirse buna,
Ben hala yaşarım.