Tanıyordum Yağmurları Şiiri - Yahya Pamuk

Çocukken
kırdığım camdan
rüzgâr girerken evimize
bulutları görebiliyordum
annemin gözlerinde

penceremizden de öte
babamın gıcırtıları başlayınca
annem yağmurlara aldırmadan
kapıyı araladığı anda
gözlerimizi de sürükledi ardından

yüzümüz soğuk
yemeklerimiz soğuk
yorganımız soğuktu
yokluğunda
perdelerimiz de anlamını yitiriyordu
hava karardığında

şaşkınlıkla baktığımız son gece
heyecanla karışmıştık karanlığa
babamızın ardındaki kıpırtıdan
seziyorduk gelişini
annemin ıslak yanaklarından
tanıyordum yağmurları

dört gecenin ardından
yeniden görebiliyorduk yıldızları

o gece hepimiz ısındık
annemizin etrafında
perdelerimize hiç karışmadı rüzgâr
mevsim uyumuştu yanımızda

bahçemizdeki ağaçlar da suskundu
yapraklarının yokluğundan

uyuduk gecenin başlangıcında
soluk soluğa geçti zaman
geçti annemizden
geçti ömrümüzden
sabah ezanlarıyla
babamın namaz duaları karışınca
kahvaltısında yüzü güldü annemizin

annemin gülümsemeleri benzemezdi
babamın yanına uğrayanlara
tanıdıktı giysileri
benzetirdim halamın kumaşlarına
gülerdiler ara sıra
annemin yokluğunda

dedemden son kalanlar
eskiyordu vücutlarında

saçları da benzemedi
güneş ile yaza
yorulmuştu yıllardan
kına kokuyordu uçları
ısınamıyordu bir türlü
doğurgan bakışları

bahçemizdeki ikindi ağaçlarının altında
sererdi uzunca palas
annem güneşi kovardı üzerimizden
saklardı bizi gökten
gün doğumları değil
o doğurmuştu bizi
hepimizi

güneşi kovan annemiz
rüzgârları kovamadı etrafımızdan
o gün elleri küçülmüştü
babamızın karşısında
kısalmıştı sapan ağaçlarım gibi
güzün son ayında

saçları benziyordu
yağan ilk kara

babam çok severdi
sarı giydirilmiş gülleri
günün her anında
eksilmezdi yanında

annem hiç çiçek koklamadı
bahçemizin etrafında

artık tanıyordum mevsimleri
kızıl yeşil yapraklardan
kurumadan budananlardan
sarıya döner rengim
sonbaharla uyuşmadan
babam hiç ağlamadı
annemin karın ağrısından

annemi daha iyi tanıyordum
çocukların arasından

sevdi sapan ağaçlarımı
çok çatalları olan
sevdi bahçemizdeki ikindi ağaçlarımızı
yazın hepimizi uyutan
her yıl sapanlarımla gölgesi azalan
babamı ağustos sıcaklarında bunaltan.