Tanımlama Şiiri - Elif Özlem Durak

Kendimi tanıyamadığım yetmezmiş gibi
Artık tanımlayamıyorum bu hallerimi.
Peki anlıyor muyum?
Hayır!
Gram anlamıyorum.
Üstelik anlatamıyorum da.

Hangi mevsimin hangi sıcağında,
Hangi bitmeyen sonbaharda,
Hangi yaralı güneşin kar küresindeyim?
Anlamsız bu karmaşanın tam göbeğindeyim.
Ben hep muallakta hep mevsim normallerinin
üzerindeyim.
Anlatamıyorum işte!
Bu anlatım bozukluğu bütünleşti benimle.

Aynaya bakıyorum suretim yok.
Gözyaşımı topluyorum, umutsuz yüzümden.

Avuçlarıma dolan gözyaşımın
Gökyüzümsü rengi de yok.
Ben yok.
Sen yok.
Gökyüzü yok.

Ben, beni tanımıyorum.
Tanımlayamıyorum.
Anlamıyorum
Ve anlatamıyorum.

Kızarmış gözlerimi sorguluyorum sonra
Neden gözlerim, neden?
Neden kör oluyorsun görünen köyün kılavuzuna?
Peki, sen yüreğim
Tuz buz olmuş yüreğim,
Neden inanıyorsun sürünün yalancı çobanına?

Yeter dedim, yeter kendine gel!

Ve şimdi bir ölüm gerçekleşti
Yüreğimin gizemli köşelerinde.
Toprağını ben attım üzerine.
Anlatabilirim, bir zaman sonra kendimi.
Yaralı güneşimin kar küresinde iklim
Mevsim normallerine dönünce.
Gözyaşı denizime, kar yerine yıldız dökülünce.

Yakındır,
Ben, beni tanırım.
Tanımlarım.
Anlarım
Ve anlatırım.
Ölen öldü bu kışı da atlatırım.