Hiç tanımadın beni
ne garip dünya. Pencereden rüzgarlar ,
kulağımda ulurken ,
ben ise kalem ile kağıtta seni anarken ,
sen hiç benim kitabım olan yalnızlığımın
elinden tutmadın .
Hic tanımadın beni
ben evimin bacasında tüten dumanda, senin sıcaklığını hissederken sen o sözlerinle ,
ektigim çiçekleri Koparıp kenara attin .
Ne garip dünya körler duymak için çiçek seviyor.
Sağırlar görmek için, çiçekleri suluyor,
ne garip dünya.
YUSUF AHMET BOZ
Kayıt Tarihi : 16.11.2022 21:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Tanima
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!