Tanım Şiiri - Osman Balkıs

Bütüm albenisini yitirdi hayat.
Rutin bir yürüyüştür,
Bilinen tanınan sokaklarda.

Eşyada saklı sır neydi?
Neydi kafaları patlatan problem?
Şakakları neden ağardı filozofların?
Hani nerede bin bilinmeyen denklem?

Çocuk oyuncağı eline aldı
Sevindi güldü,evirdi çevirdi
Bir tanım için zorlandı durdu:
Isırdı oyuncağını,kopardı bacağını
Bir kelime buldu kendince.
Buldu rahatladı,
Sıkıldı,attı...

Delikanlı genç kıza baktı,titredi.
Zihnini atlas gökyüzünde gezdirdi.
Kıvrandı,uykusuz kaldı gecelerce.
Göğsünden havalanan güvercinler binlerce,
Binlerce gelinliğin duvağında dolandı.
Dipsiz bir okyanusa açıldı,
İrkildi uyandı,
Topukları ıslandı,
Bitti deniz.
Karısından boşandı...

Kasıldı kasları yoruldu,
Bağırdı,çağırdı,
Sıfırları bir birine ekleyip,
Çağdaş bir cennet için,
Yükseldikçe, yükselen feryatlara sağırdı.
Tomar tomar çek kesti,pahalı pahalı imzalar...
Ağrıdı kalbi,şekeri arttı,inusilin
Daha dedi:
-Sağlık niçin?
Metal külçelerden dev fabrikalar,
Banknotlardan sanal saraylar,
Bilboartlar iştahları kabarttı.
Limozine binip ihaleye gidiyordu,
-Vakit kısa.Hız...! diyordu.
Bir lüks demir kütlesinin altında ezildi.
Patronu olduğu gazete,üstüne serildi..

Tüm albenisini süslüyor nefsimiz hayatın.
Kentlerimiz puthane.
Put yapar put satarız.
O loş, yaldızlı bulvarlarda vecd içinde tapınırız.
Düşleri biz kurgularız gündüz uykularında.

Uykuda kalp,uyanıksa amaç nefs,araç akıl,
Alır toprak,para,et efsunlu bin şekil.
Takar peşine zamanı,zihni ve ömrü,
Dibi zifiri boşluk,bir uçurumda bırakır..

Ey zihnim,basit ve sonsuz gerçekliğin peşine takıl.
Denklem çözülmüştür.Dünya tarla,çiftçi vahy ile akıl.
21.02.2002/İstanbul