Tanık bırakmam! Şiiri - Zuhal Keskin

Giderken!
Bakma dizlerimin titreyişine,
Utanırım!
Gözlerimden süzülen iki damla yaşın adıdır,
İmzasıdır yüreğime akışın.
Bakma aktıklarına; ben hep bu hayatta
güçlüyü oynarım.
Martılar misali süzülürcesine masmavi gökyüzünde
Yalnızlığım, kaderim, korkularım ve direnişim.
Gözlerim umudun kayıp olduğu umutsuzluklarda…
Çocuk bakışı gibi mahsum şarkılarım..
Ve; dilencinin ayak sesinde yankılanır dudaklarım..
Şimdi ise; bıraktığın yerdeyim tükenircesine!
Bakma tükendiğime; bir bakışınla yeniden doğarım.
Fırtınanın en sessiz anındayım.
Sensizlik kayıp giderken ellerimden..
Son gördüğüm küçe başındayım
Adını, anlamını
Seni ve sensizliği ararım..
Kimsesiz bir yolcunun
Kayıp olduğu sokaklara
Adını yazarım..
Neden korkarsın ey sevgili!
Konuşmaktan, hesaplaşmaktan..
Neden suçlunun cezası gibi çekersin bensizliği..
Gel desem?
Gelir misin peki?
Hayal kırıklıklarımın içinde sarmalar mısın soğuk tenimi,
Hayal gibi!
Umut gibi!
Ölüm gibi!
Aşk gibi ve;
Bir bestenin yarım kalmış notaları gibi!
Sıcak samimi…
Şiirlerim bile öksüz, kan ağlarken,
Ağladığımda tanık bırakmam arkamda;
Bilirsin “ben“!
Bir yolcu için kırdım kolumu
Adını SEN koyarak
Başka bir yolcu tanımam hayalinle avunarak..
Sessiz ağlarım, kimsesiz ağlarım, yalnız ağlarım.
Yalnızlığa değil,
Sensizliğe isyanım!