Tanık Şiiri - Yiğit Kerim Arslan

Ayfer Feriha Nujen için

bu çağa kapanmaz bir fark olarak düştüm
eksilttiler sıfırla çarptılar uyduğum ne varsa
şimdi burası bizim otağımız mı, buna susalım mı
yoksa duralım da ilerlesin mi hata ve pişmanlık
gözlerimden bir çatışma gibi geleceğime perdelenen

bu çağa kapanmaz bir fark olarak düştüm
bir soru doğdum kendime her geçen gün daha zor
gecede diplenen bir cevap yitim armağanı
beynimde ararken devam edebilmek için gerekli kavramı
gittim bozuk bir münacat olmaya

ah bu çağda keşke ben de olmasaydım
bir mezar taşı gibi artık okuyamayacağınız
kanalınıza hoş gelmeseydim, bu dünyaya hoş
kafamızda sarık, yol uzun aşk büyük olsaydı hâlâ
göğe bakalım derken uçaklar kalkmasaydı

bana buralarla ilgili bir şey verin, varlığın mahiyetini bana
çünkü ben bir başka yerin dear passenger’ıyım

bana yeğni yeğni biriktirdiğin gücü ver
acı anı iziyle bilinen kolyesini yaşamın
öğret neye yarar elimizdeki İbrahimlik, böyleyken hâl ve gidişat
bilmiyorum bize inanır mı Allah, nasıl sıklaşır saflar arafta
ne bilmiyorum fıtrat: neye inanılır eve dönüyorken bir var oluştan

bana yeğni yeğni biriktirdiğin gücü ver
dinlerken çok yer edinmişler, öğretmenler, sus’lar
al öğrenilmiş çaresizlik intiharları her gün zikrim olan
çünkü böyle dönülmez eve, böyle mücrim gibi baktıkça istikbalime
ver ve çıkmaz sesimin tek tanığı ol burada