Tanık Şiiri - Dilan Esiroğlu

-Çingene Ezgileri’nden-
Gördüm onu
Baskın yemişti dağlar
Karanlıktan yana
Zamanın toyluğu içinde
Güneşi peşkeş çekiyordu
Gece kendine

Gördüm onu
Mavi bir umudun kesiştiği
Yerde doğsamdı gözleri
Kelimeler zaten alıp başını
Gitmişti
Utarit’in o en keskin ucuna
Konaklama arzusuyla

Gördüm onu
Yeryüzü vardı bir,
Bir gökyüzü
Bir de yollara su koyuveren
Keskin uçurumlar

Ama namerdim
Düşmedi ise soluğuma
Tan yeri ağarırken
Uykunun geniş kucağında
Düşmediyse soluğuma
Ve ben görmediysem namerdim.