Tanık Şiiri - Yusuf Bilge

Arınma gölünün anlam avcısı,
Suyun aynasında vurur kendini;
Buğusu yağmurdur öz toprağına,
Dalda çiçek açmış bulur kendini...

Kokusu rüzgârla dosta ulaşır;
Yer demir, gök bakır devran dolaşır;
Sayılı nefese gaflet bulaşır,
Farkına varmadan solur kendini...

Yangınına körük olmayı seçer;
Eritir bahtını, varından geçer;
Aşk’ın ocağından mezâda düşer,
Benliğinden satın alır kendini.

Sırrın sicimine düğüm vurulmaz;
Ayna tutan söze karşı durulmaz;
Gönül tanığından zanlı sorulmaz,
O gerçek bilgeyse bilir kendini...

'..........; .........':

- Suçun büyük eyy Şâir (! ..?) ,
ayağa kalk,
ve de kır kalemini! ..