Tanığım Şiiri - İlknur Köknar

tanığım,
bir cinayeti resmettim
kopan kollar vardı, dört bir yana saçılan
kan yıkıyordu caddeleri, bende yıkandım;
içimdeki şehirde,
dost düşman birbirine girmişti...

tanığım,
bu yaralar
bu kanlar
bu cesetler benden
yitirmişim umudu, yenilgim acizliğimden
ayı zamanda katilimde,
ben de vurdum
içimdeki şehirde yaşayan birilerini...

tanığım,
hayatın yobazlığına;
güçlünün zayıfın bam teline basmasına
fırtınadan fırtınaya sürüklenen insanlarına
küfürler
alabildiğine hür savruluyor ortalığa
bu şehir isyanda!
içimdeki sevda gülü gibi
kokmuyor kokladığımda...

tanığım,
az önce bir bomba atıldı
pazar kurulan sokağa
bütün insanlar telef oldu,
yaralılar ezildi ölümden kaçışta
bomboş bir cenaze arabası geçti, almadı hiçbirini
ortalık alabildiğine savaşın işkencesinde...

tanığım,
gafletten uyandıran güneşe
içimde savaşı çıkartan yalnızlığa da,
sana da tanığım sevgili,
seni de vurdum o karmaşada
mahkemedeyim
sende hakimsin
avukatıp kayıp
müdafa hakkımı istemedim,
kalemini kırasın diye!

23/08/2004-16:39