Tanıdıklara Helallik

Ey en büyük çaresizliğim;
En büyük vurgunum.
Aklım ve bedenim donakalmış,
Elini tutamadığım soğuk gecelerde.
Bir adım bile gitmiyorken ileri,
Tam o acı günde azlettim sanmışım makûs düşünceleri
kafamdan,
Fakat yine gelmiş çoktan ayrılık ayları.
Şimdi otursam bir sandalın ucuna,
Açılmayı beklercesine denizin tam ortasına,
Yüzme de bilmem keza,
Duygularımla boğulurum.
Dualar okunur ardımdan,
Öğle namazına müteakip.
Dünyadan bir ben geçmişim,
Ne görenim olmuş ne duyanım.
Yalancı gözyaşları dökülmüş tabutumun yanı başında,
Ne fayda Tanrı’m!..
Dualar edilmiş ardımdan,
İyi bilirdik demiş bir kesim,
Bir kesim sesini çıkarmamış.
Hâlbuki ben merdiven dayarken yirmi üçüme,
Çok sessizdi etrafım.
Gözyaşlarım dökülürdü kucağıma usul usul,
Ve ben o gözyaşlarımın yarattığı gölde can çekişirdim,
Her keresinde.
Yalnızlığımın son arifesi,
Son sözlerimi sayıklarken göğe karşı,
Ellerim arşa açık,
Hep bir ağızdan helal olsun diyen kalabalığın üstünden,
Avazım çıktığı kadar bağıracağım,
Hakkım helal değildir üçte birinize.