Tanıdıklara Evde Olmadığımı Söyledim

Sıkışık kaosların birbiri ardına
Ne ses çıkarsa haset eder
Bu yalnızlıktır bir kere
Kalabalığın içinden doğurur
Mübah mıdır istemediği kelimelerle doldurulmuş tüm zihin boşluklarının
Kahır dediğin yaşarken
Acılar tek düze indirgenir merhemi zaman.
Eyy dünya şahit oluyorum sana
İyi gününde ve kötü gününde
Hiç tembellik etmedin çiçekler açtırırken
Kızgındın yağmurlar yağdığında
Mutluluğun günün sonuydu
Kızıla çalardın ne yana baksam.
Hiç uyumadığımdan yorgunluğum
Tükenmişlik sendromu , zararı sadece kendine
Pay biçerek aforizmalar dağıtıyorum saçlarına
Dev baskınlarda hiç yara almadan kurtulmuşum
Kurutuldum bir gül yaprağı incecik bir kitapta
Ne çok okudum ne çok gezdim
Körpe bir beden dört duvar bir çatı
Tanıdıklara evde olmadığımı söyledim
Kapım çalsa açardım oysa ki
Babamın şarap çanağı ellerimde kırıldı
Ellerimi soğuk kapılara bastım
Halbuki elim kanamadı yüreğim kırıktı belkide
Caddeye adım attığım her vakit
Buğulu camların arkasında saklanan hiç bir kimseyi yadırgamadım.
Hiç bir gerçek bir tane değildi çünkü
Doğru ve yanlış tümleşik ağ örülü kumdan kalelerde
Yazgını değiştirmeye çalışıyorsun yazık
Ne değişmezdi gerçek bir çabanın karşısında
İnanmıyorsan seni ne inandırabilirdi?
Telefonlar çalsaydı açmazdım
Değiştiğimi işitecek arındırılmış zulümler
Aramaya eli varmazdı bu yüzden
Her gün suyla arındırdım toprağı
Ziyanı yoktur çamura batmamın
Tanıdıklara evde olmadığımı söyledim
Kapımı çalsalar açardım oysa ki.