Tanıdık bir ağaca bakınca insan

Ağaçlar, çiçekler ve çimenler...
Yukarı doğru,
Güneşe doğru,
Büyürler, büyürler.
Kökleri, toprağın derinlerine iner;
Yaşama tutunup, ölüme direnirler.

İnsanlar da...
Yukarı doğru,
Güneşe doğru,
Büyürler, büyürler.
Kökleri, toprağın derinlerine iner;
Birer, ikişer, geçmişe göçenler.

Tanıdık bir ağaca bakınca insan,
Dokunup konuşur, anılardan;
Belki de, ilk sevgiliden.
Zamanın bir sahnesinde.
Aynı eksene tutunmuş oluşları;
Canlanır, hüzünlü ve dönüşsüz.

Tanıdık bir ağaca bakınca insan,
Bırakır kendini, dost elinde yolculuğa.
Öper yılları, gözleriyle, yüreğiyle,
Bir isyan uç verir, son hale.

Dalları yaprakları,
Taçları tomurcukları,
Şen şakrak serpilip, yeşillense de;
Yazgılarımız özdeş, acılarımız da çözümsüz!