Tanıdığım Miro'nun Şiiri - Nebi Ünler

(Raksın En Ateşli Çingene’sine…)

Vurulmuştum, bir Çingene şarkısında
Bir zamanlar yirmi üç tane Atları vardı…
Sıralıymış, on üçüncü, son çadırın arkasında
Yeşil tepe eteğinde, küçücük bir dere akardı.

Çekip gittin
Seni, bende bırakarak
Nasıl bittin
Hep içimde hıçkırarak!

Dağlar elbise değiştirirmiş Mevsim mevsim
Tanıdığım Miro’nun, cilveli bakışları, ateş busesi,
Kırmızılar içinde, şuh bir heykel, bir puslu resim
Meydanın ortasında, Rakı, şarap, buz karışık, su sesi!

Buldun beni
Kamçıladın bağırtarak
Vurdum seni
Bıçağımı kanırtarak.

Döndü başın düşeceksin, kaybol buradan
Yılgın Yağmur ziyan olma, büyücüye kapılıp…
Nene gerek gece mehtap… Çabuk sıyrıl şuradan
O Miro’dur tutamazsın, bırak uçsun maviliğe atılıp.

Müzik, raks ve aşk büyür
Sereserpe bir Çingene dünyası…
Ancak Çingene görür
Bir Çingene rüyası…

Ve… Yine hüzünlü bitti seyrettiğim film
Çadır yok, meydan yok, Miro göklere uçmuş.

Aşiyansız, Y.Y.