Tandır Şiiri - Emre Eringen

Bir çocuk gibi açtım.
Tanrıya avuç açtım,
doyursun beni diye.
Arkamı döndüm bir derviş,
bakın bana ne dermiş.
'Çalış evlat, ek, biç, topla.
Taştan çıkart ekmeğini.
Öyle boş lokma yok,
herkes yer emeğini.
O sırada uzakta
tütüyordu bir duman.
Yürüdüm dumana dek,
Bir an bile durmadan.
İki adam iştahla
et pişirir tandırda.
Dedim,
-Tanrı misafiriyim,
katılsam sofranıza?
Hürmetle yanıt buldum.
-Gel, otur ortamıza.
Birkaç hoşbeş sonunda
tandır geldi ortaya.
-Buyur. Dedi adamlar,
-Şeref ver bu sofraya.
Dedm ki,
-Arkadaşlar, bu ne güzel
bir tandır.
Böyle lezzetlisini
yememiştim çoktandır.
Bir karga konuverdi
uzatırken elimi.
'kışşt' bile diyemedim.
Arı soksun dilimi.
Vardım hemen yargıya.
taş savurdum kargaya.
Taş kargayı vurmadı,
karga orda durmadı.
Uçup kondu bir dala,
hepimizi kandırdı.
Dalda didiklediği
bizim leziz tandırdı.
Karga yerken tandırı
derviş yine göründü.
-Oğlum, dedi; Bak, tanrı
akıl ve sağlık vermiş.
Dua et ki şu karga
tandırı alıvermiş.
Ya oysaydı gözünü,
aparsaydı aklını.
Çalış, kazan sen gençken
medet umma beleşten.
-Tamam, dedi bizimki.
Bu dersi verdin bana.
Sözünü bitirince
uzandı yakın dala.
Dal oluverdi sapan.
Fırlattı onu yapan
kargaya ölüm taşı
düştü yere naaşı.
Yaktı hemen ateşi
karga oldu bir kebap.
Çalışıp yemek sevap.
Dervişe oldu cevap.
Anladı yaşlı derviş,
bizimki çalışacak.
Böyle bir felsefeyle
karnını doyuracak.
Anlatın bu masalı,
beleş doyan herkese.
Duymamıştık desinler
böyle saçma hikaye.