Tamiri mümkün olmayan Şiiri - Zeynep Beşen

aslında ben seni daha önce gördüm
daha önce sevdim
daha önce çarpıldım diye bilirim.
işte sen gelmiştin
bende sana geliyordum
tam binaya yaklaşırken
sen kapının önünde o kızla
adını biliyorum da şimdi bilmemezlikten geliyorum,
işte o dünyanın en sevmediğim kaçıncı bir de değil babam
kaçıncı kızıyla fotoğraf çektiriyor sun..
inanmıyorsan git o binaya o kapıya karşısında ki ağaçlara sor.
o kız hariç herkese sor sorgula.
neyse ben artık dikkatimi dağıtmak için
annemin yanına ilişemediğim kadar iliştim.
kafamda ki seni dağıtmak için girmediğim konulara girdim
hey ALLAH'ım yarabbim
o bina o on adımlık yol ne kadar uzun ola bilir diki daha
biraz sabır diye içimden ne kadar zamlı süre varsa dile getirdim.
neyse sonunda kalabalıklar da birini göre göre içeri sindim.
başım yerinde değil,
kalbim hiç değil,
bizimkiler nereye ben oraya derken
yerimize nasıl geldiğimizi hiç bilmedim.
bu yerinde atan şey kalbim mi?
sanki o dakka kendiyle yeniden tanışmış gibiyim
merhaba kalbim sen kimsin?
biri (cc) ol diyor
içimde bildiğin çatır çütür en hızlısından dünya kuruluyor.
kurulmasına şahit olduğum bir dünya var
ey aşk sen nelere kadirsin.
el-kadir istediği için böyle kadirsin ya bilirim.
elimde bir kitap ama hangi kitap tam bilmiyorum
şuurum nereye gitti onu da hiç sormuyorum ya neyse.
sonra işte biri sen de bilirsin o birini
seni bizimle tanıştırmaya getirdi.
seni tanımayanlar sana atılırken
onların içinde adını sadece ben biliyordum
adını benden öğreneli on saniye olan la selamlaş tın önce
seni bilmem daha önceden tanıyormuş ta
seviyormuş ta insan tuhaf şey azizim..
sadece içimden güle bildim.
ulan bu yüzünü evde koyma tak diği nasıl bir şeydi.
şapkamı çıkarıp önüne koydum fazla ses etmedim hiç etmedim ya.
neyse işte sen karşımdaydın
bu bana bakan insan içine konmuş olan neydi
hala ara ara düşünüyorum.
ve neden o an dünyada bir sen vardın?
ve bir insanın böyle sımsıcak gülmesi
ola bilir bir şey miydi bilmiyorum.
aklım bunu aciz haliyle anlama çabasına düşmüştü.
ben bir bakışınla dünya nüfusunu
o anda
çıkarma işlemine tabi tutmuştum.
bir sen kalmıştın
bir sen kalana değin çıkarmıştım.
çarpsan sen
çıkarsam sen
toplasam sen çıkıyordun.
artık aklımı da teskin edip ellerine koymuştum.
dünya dönüyordu ben duruyordum.
her şey ilerliyordu
ben duruyordum.
bu damarımdan seni verene de ancak şükredilir ki biliyorum.
mutluydum dibine kadar sapına kadar
hoşnuttum sarhoş olana kadar
ayıklığa tahammül etmeyecek kadar.
ben de ne yapayım kanatlarımı kırdım ceplerine koydum.
aradığını bulanların artık ne hissettiğini iyi biliyorum.
hani karşılaşsak öyle biriyle sohbetin belini hiç konuşmadan kıra bilirim.
neden diğer seferinde yanıma gelmedin.
başına bakınca sanki beni seviyordun gibi bir işaretin vardı.
gelseydin iki adım
kaça bileceğim tek yer kalbin olurdu hiç mi bilmedin.
nereye kaça bilirdim köklerimi sana dikmiştim.
kökü sende olan bir şey ne kadar kaça bilirdi?
hiç mi görmedin.
arada bir geçiyorum o binanın yanından
hiç yıkılacak gibi de durmuyor
hala geçerken bile seni hatırlatıyor sa bana..
tamiri mümkün olmayan
yerlere seni mıhlamışın dır.
hem yara hem yar hem şifa..
güneşli hava da yağmur da var.