Tamara Şiiri - Mesut Doğan

tamara dağlarda bir sabah yeli
aşkı alır beni dağlara sürer
kusmuğu hatırlatır yaşam hep bana
gözlerim Ahmet arif’i anar da durur

kalem bana yabancı ben tamara’ya
ne yapsam yutar beni bu karanlıklar
sen keşmekeş hayat ben senden uzak
bir polyanna olursun, bir ah tamara

gözlerim yaşlı bir dağ, aşkını arar
ey yar ben bir çoban sen ah tamara

mem anlattı bana zin’in gizini
sen zin oldun bana, zin ah tamara
leyla leyla bakma öyle
sal gözlerini

papatya koksun tenin deniz koksun tamaram
gözlerin azrailse n’olur önce bana bak

bırak ki çiçeğe uçsun arılar
söyle de çobanlar serenat yapsın
kemanı dağlar sevsin, kavalı canlar
gülüşün bir semaha melodi olsun
yine ateş sönsün peygamber doğsun
tamara umulmaz namaza dursun

her insan bir aşk
tamara sevdam
her sevgi bir tutku
her toprak insan
uyan uyan bak, güneş doğdu
günden ne hayır var
dön gece olsun

sun bana kendini,
kendini tamaram.
sun ki tüm zamanlar sevdayı bilsin
dışarsı zemheri,
hava buz gibi.
gel ki sarıl bana yansın sonbahar