Tamamlanamayan Cümleler...

Ben gitsin.
Arzular gitsin.
Bana sadece huzur kalsın.
Bir of'la dağları derdime ortak etsem.
Bitiremediğim cümleleri ruhumla tamamlasam.
Ve sadece ben bana yetse, kimseyi beklemesem.
Kalemim hiç tükenmese.
Ve yazarken hiç tıkanmasam.
Durup düşünmek... Bu değil istediğim.
Düşünce, tarihin eski sayfaları arasındaki satırlarda kaybolsun.
Ve hiçbir mazlumun gözüne çarpmasın.

Derdim dert değil, utanır dile gelmekten.
Uzanmayan ellerin, sahiplerinin zihinlerinde yer edinmekten.

Canım acımıyor benim!
Yüreğimde sızlamayan bir yara, tedaviden evvel kanatılmaya muhtaç.

İçimde öyle büyük bir şey var ki; gözlerimi kapadığımda elleyebilecekmişim gibi,
kuşatmış her yanımı...

Ama öyle dargın ki bana, onu seyretmeme bile tahammülü yok.

Ey Allah'ım acı mı bu bendeki? Dert mi? bir tarifi var mı?
Düşünürken gözlerimden boşanan yaş neyin göstergesi?
Alıp başımı hep en uzaklara gitme arzusu, kimden, neyin kaçışı?

Ah Allah'ım derdimin şifası nerede saklı?
Bulup kavuşmak kaderde var mı?

Hayır! Hayır!
Henüz tükenmedim...
Gözlerimi istemsizce kapayacağım güne kadar da tükenmeyeceğim.

O gün ki; ''Huzura kavuştu'' diyecekler ardımdan...

Ve anlaşılmak, bir kaç yüzyıl sonrasında, belki bir sonbahar
akşamında, hatta belki eylül ayında, yağmur yağarken olacak...