Tamah İnsan Ve Ölüm Şiiri - Halit Korkmaz

Malını istifleyip çoklukla çok övünen!
Saltanat kayığında sanki ebedi insan,
Kazandıkça şimarıp cimriliğe bürünen,
Firavunluk ve Kârûn mektebinde bu lîsan.

Dalıp gittin zihninde ipe gelmez bencillik,
Aç gözlü, uzun dişli, tamahkâr ruhlu insan!
Egosunu yükseltip her işte birincilik,
Rekor peşinde koşup madalya yığan insan.

Doğunca kim sevindi, ölünce kim üzüldü,
Bu iki parantezin arasında zom insan!
Hesap günü denince diz bağları çözüldü,
Mahkeme-i Kübrâ'da varmıdır karar bozan.

Masum canlar alarak ölümü de güldürme!
Günahsız kız bebekler kızgın kuma gömüldü
Yeter artık El Semûd ölüm fermanı verme,
Saltanat ve kabile deyip devran sürüldü.

Yüzümüz kimliğidir aynasıdır insanın!
İnsanda yüz örtülüp fıtratla ters düşülmez,
Parmak izi bedenin, dil; şifresi lisânın,
İnsanın süsü yüzdür, yüzsüz insan çekilmez.

Para bankadan firar, fitne sahte bir dindar,
Sahte ile gerçeği ayıramaz ki ferman,
Maske yüzden sevimli, sevgi nefretten murdar,
Alt üst olmuş değerler kime olacak derman.

Doğduğun anda başlar ölüm denen yürüyüş
Alırken doğan nefes verirken ölü gider,
Kişiye en son komut 'sırt üstü esas duruş',
Emir komuta 'O'nda Kur'a'nî düzen biter.