Tam Yedi Yıl Şiiri - Erdal Ceyhan

Belli ki unutulmuşsun
Bak, atın bile tanımadı seni
Kişnemedi, boynuna sarılmadı
Sıla böyledir işte,
Unutur insanı..

Gelirsin, bulamazsın
Bulursun, seni tanımaz
Hey zalim, yedi yıl askerlik ha!
Ne bulacağını düşünüyordun ya!
Bu senin oğlun!
Tam onyedi yaşında…
İşte boynunda ki ben izi
Senin möhrün, tanımadın mı?

Vay zalim, tam yedi yıl
Yedi yıl askerlik ha….

Al benim canımı Allahım
Vur benim beynime
Ne oldu o topladığımız çiçekler
Hani şimdi duvar dibinde
Çektirdiğimiz resimler
Hepsi de soldu gitti
Damın başında tepiştiklerimiz
Hepsi unutuldu..
Sen gittin..

Yedi yıl ha… Askerlik
Hangi dağın başındaydın..

Hiç mi sıla tutup da titremedin
Anam anam diye inlemedin
Hiç mi garı sözü dinlemedin
Bre zalim, gittin bi gidiş
Ne bir name, ne bir haber
Nice künyeler geldi yok bir haber
Ne ölüsün ne diri…
Ben yedi canlı, yedi yıl
Ne yedim ne içtim,ölmedim..
Günleri saydım,sonra yılları..

Yedi yıl ha; defol yıkılası
Defol kapımdan canımın canı

Öldüm öldüm dirildim
Bir can idim bir pir oldum
Dağlarda geze geze del’oldum
Yapayalanız, kaynanamı saymazsan
Öldüm öldüm dirildim
Tarlalarda yavşan otu olduk
Belim büküldü, kapım yıkıldı
Sen ne sandın..

Yedi yıl askerlik mi olurmuş
İşte oldu, işte bu saçları bembeyaz
Kadın, senin..

Sarıl bakalım sarılabilirsen
Ne diyon, sen…