Tam Kırk Gün Şiiri - Kemal Berk

Tam kırk gün kırk gece yürüyor çocuklar
Düğüne gitmiyor bu çocuklar.
Bu çocuklar ölümden kaçıyor, ölümden
Ana yok, baba yok
Bacı, kardeş yok yanında
Kuşlar gibi kaçıyor ölümden.
Dağları aşıyor,
Kolaysa gel sende aş.
Tanımadığı insanlarla yürüyor.
Yalın ayak, başı açık
Bastıkça çakıla, dikene bıçak gibi kesiyor ayaklarını
Kan akıyor kan.
Gözyaşları sel oluyor
Yinede kaçıyor.
Bazen kranklıkta, bazen gün batarken
Aç karnına kaçıyor.
Dağları tepeleri aşıyor
Güneş yakıyor.
Yağmurda ıslanıyor
Karanĺ ıktan korkuyor biçareler
Ama ölüm korkusu ağır basıyor.
Geride bıraktı sevdiklerini
Kaçı yaşar bilmiyor.
Görür mü bir daha onları
Düşünmek de istemiyor
Ama kaçıyor.
Ölenler öldü. Kalan şimdi ölüm yolunda
Tuzaklar bekliyor onları.
Kurtlar, kuşlar
Canavar ruhlu insanlar bekliyor
Kaçıran zalimler gülüyor bunlara
Oturmuş yemeklerini tıka başa yiyor
Bunların yedikleri, bu çocukların etleri
İçtikleri, bu çocukların kanları
Birileri de durmuş
"Bunlar neye gelir ülkeme, "ülkesinde savaşsın diyor"
Sen namlunun uçun da durdun mu bire zalim, bir kansız adam.
Verme evdeki çocuğuna bir öğün yemek
Dayan dayana bilirmisin kendi çocuğuna
Belki bu çocukta çok güzel, her bir şeye sahipti.
Hani seni insanlığın
Nerede kaldı senin Müslümanlığın
Kaçıp gelenler, avuç açarken zevk mi alır sandın?
İnsanlık utansın bu çocuklardan
Tarih utansın bu hale getirenlerden
Haydi hep birlikte kucaklayalım bu çocukları
Bir şey verme bu çocuklara
Acıma bunlara
Sadece sev ve gülümse.