Bu kaçıncı yaşamım bilmiyorum, en az üç yüz asır görmüş gibiyim.
Resullerin uğradığı bozgunlarda ben de vardım, Îbrahîm ile birlikte Rabbî aradım, Îbrahîm öldü yası bende kaldı. Îsa gerilirken çarmıha kalabalıkların arasından sıyrıldım, Îsa öylece orada... Sonra ırkımı gördüm; yüzyıllardır bir çarmıhın arasında, çar mıh. Gerildikçe işkence, gerildikçe ölüm...
Her ölen tekrardan kaldırıyordu başını yeniden ölmek için.
Dünya sıratından çelmelerle alaşağı ediliyordu halkım.
Atılmış veya atılan hiçbir ok beni ıskalamıyor artık, hepsi tam isabet.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta