Bundan tam yüz yıl önce, belki de gelmiş geçmiş en büyük zaferlerden birini bu topraklar gördü. Denizin rengi kırmızıydı, şüheda toprağı sıksan fışkıracaktı. Tank, top, tüfek değil de yürekti savaşları kazandıran. Askeri deha, inanç ve birlik duygusuydu bizlere gurur kaynağı olan.
Sonra zaman geçti ve tam yüz yıl sonra bugünü yaşamaya başladı insanlık;
18.03.2015
Çanakkale zaferinden 100 yıl sonra ne oldu peki? Ya da bizlere nasıl bir şey empoze edildi de biz bu hale geldik demek daha doğru olacak sanırım. Bundan böyle bir dünya savaşı olup olmayacağı, bizim hangi tarafında olacağımız, savaş olsa da nasıl bir türde olacağı konularına hiç girmiyorum. Merak ettiğim konu insanımız!
Ataları sana, bana, ona bakmadan; ırk, dil, din, cinsiyet demeden omuz omuza savaşmış, vatan savunmasını bireysel duygu ve egolarından ayrık tutmuş, “ölmeyi emrediyorum” cümlesini görev addetmiş ve bir dakika düşünmemiş, normal bir insan fizyolojisine aykırı şekilde top mermisini kaldırmış, almak zorunda olduğu lastikleri almak için sahte para düzenlemiş ve istediğini elde etmiş, düşman askerinin de bir insan olduğu gerçeğini unutmadan gerektiği yerde ona dahi yardım edip savaşa devam etmiş ecdatların torunlarıyız.
Nedense tek övündüğümüz ecdatlarımızın başarıları. Göğsümüz kabardıkça bir hoş oluyoruz bu doğru. Peki, biz ne yapıyoruz?
Zaman zaman “bugün birlik ve beraberliğe ihtiyaç duyduğumuz günlerdeyiz” denilen yüzlerce açıklamanın ardından hangimiz birlik ve beraberlik emaresi gösterdik?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta