Talebeme Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Sanıyor musun ki ben çok mutluyum,zevkten dört köşe.
Her şey sütliman,hasret kalmışım sanki problemlere.
Otağımı kurmuşum,en yüksek dağların zirvesine.
Keyifle bakıyorum,tıkır tıkır işleyen çarkın dişlilerine.

Şunu bil ki; asla bu çark tıkır tıkır sessizce dönmeyecek.
Dişlileri kırılıp bire birer dökülecek.
Ne hocan nede sen,bu ahenksiz dönüşe dur diyemeyecek.
İnsan denen bu karmaşa,dişliler içinde gittikçe eriyecek,eriyecek.

Sen talebem,neden düşünüyorsun değişemiyeceğini,değişmeyi.
Kabullenmek insanın doğasında var,çekeceksin elini.
Gerekecek bir gün değiştirmek için, hükmünde olan şeyleri.
O zaman uzatacaksın kollarını,sarmak için sevgiyi.

Bırak her şeyi,içinde bir yer ayır,sevginin en doruğundan.
Neden bekleyesin ki mutluluğu,çevrendeki boş insanlardan.
Onlar bilmezler,yok ki haberi onların sevgi denen mutluluktan.
Korkuyorum,hep bekleyerek bir ömür helak olmandan.

En iyi savunmanın,taarruz olduğunu biliyor musun sen?
Bekleme öyleyse,almak yerine mutluluk vermeyi denesen.
Hissedeceksin bir şeylerin yavaş yavaş yükseldiğini kalbinden.
O zaman mutlaka dökülecektir farklı bir söz dilinden.

Korkma ey talebem, üstüne üstüne git sorunların.
Gör farkını,almak yerine vermek, dağıtmaktaki duyguların.
Kapattığını göreceksin birer birer eski sayfaların.
Ve en doruklarında gezeceksin okyanustaki dalgaların.

Sevgili talebeme 8.7.2006/İstanbul