Bugün yaktın yine beni,
İçimdeki yangın sönmez.
Yelken açtım sensizliğe,
Bu sonsuz yolculuk bitmez.
Sensizlik cehennem gibi,
Sevgimi kalkan yapıp ateşlere atmışım kendimi
Forsa gibi zincirlenmiş gözlerim, gözlerine
Ateşten bir gömlek gibi giymişim sensizliği...
Ufku karanlık sarmış, güneş donmuş, ay yanmış,
Ayrılığın acısıyla, tükenmişim bir yaz akşamı.
Seni topladım sensizliğimle,
Sevgiler acı çektiler.
Seni böldüm sensizliğime,
Sevgiler üzüldüler.
Sensizliğimden seni çıkardım,
Sevgiler tükendiler...
Sensizliği, yorgan yaptım yüreğime.
Dudaklarım,
Paslandı dudaklarınsızlıktan,
Artık, kimseyi öpmeyecekler...
Feri söndü, gözlerimin,
Artık fırtınalardayım,
Ne tutunacak dalım,
Ne de umudum kaldı.
Yüreğimde bir acı,
Dayanılır gibi değil…
Sen bir evrensin başlı başına,
Her şeysin bensiz.
Ben de az şey değilim yokluğunda,
Çok şeyim sensiz.
Oysa…
Sonsuz olmalıyken birleşmesi her şeylerin,
Geceler ellerimde, gün doğmasın isterim.
Seni ‘benim’ halinle hatırlamak isterim.
Yoksun yanımda şimdi, yüreğim ağlamaklı,
Unutup seni derhal, gün başlasın isterim…
Gözyaşlarım yok olsun, ‘değmez’ demek isterim,
Taş, taş üstünde kalmadı,
Harabeye döndü gönlüm.
Sen gittin gideli, gülüm,
Viraneye döndü gönlüm...
Gözümü, sende açtım ben,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!