Takvim Şiiri - Ergün Keleş 3

Sular durulduğunda herşey için çok geçmiş
Sevginin israfı sevgisizliğin başladığı yerden
uykusuzluğun dehlizlerinde kaybedermiş kişiyi
Ve ben de kaybolduğum yerden sesleniyorum şaire
Bitmemiş bir şiirin son mısrasını söylemeliydim

Şehrimizin üzerine yalancı bir güneş doğuyor
Yağmur yağıyor ve bunu bir kaç kişi daha biliyor
Sessiz bir devrim silkeliyor geceyi
Anneler çicekler kavuruyor toprağında gecenin
Çerçeveler döküldü ve yırtıldı kuşlar
Avaz avaz uçmaktayım
gökyüzünde deprem
Ben bu süslü rıhtıma adım atmadan önce
bilseydim eğer dünyayı rüyadan sayacakmışım
Mevsimler takvimden önce çınlıyor kulağıma
Belli belirsiz güz düşüyor bahçemize
Düştüğü yerden başlıyor şiir

Kendimi bıraktığım yerdeki zaman
Bıraktığım yerde durmayacaktı
Hangi yüzyıla dönsem özlem duymayacaktım?
Nereden başlaşam orada solacaktım
Bir gün ya ben ya annem ağlayacaktı

Namlunun ucuna bağlandı gece
Bu karanlık ne gündüzün ne güneşin ertesi
Alnıma dokundum avuçlarıma günler döküldü
Bazıları hiç yaşanmadı