Sone
Büyük ormanlar, katedraller gibi beni korkutuyor,
Org gibi gürlüyor ; ve lânetli kalplerimizde,
Eski sızlanmaların titreştiği ebedî yas odalarında,
Cenaze dualarının yankıları çınlıyor.
Okyanus ! Senden iğreniyorum, atlamalarını ve gürültülerini,
Ruhum kendinde buluyor ; yenilmiş adamın
Hıçkırıklarla ve aşağılanmalarla dolu bu acı gülüşünü ,
Denizin devasal gülüşünde işitiyorum.
Ne çok hoşuma gidecektin ey gece !
Işıkları, bilinen bir lisanı konuşan bu yıldızlar olmadan !
Zira boşluğu, karanlığı ve çıplaklığı arıyorum ben !
Ama karanlıklarla aynı zeminde mi ki
Dostâne bakışlarda kaybolan varlıkların
Gözümden fışkırarak yaşayan binlercesi.
Charles Baudelaire. (1821-1867)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu
Kayıt Tarihi : 10.8.2018 13:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!