Takıntı Şiiri - Zeynep Şekerci

Yılları gerilerde bırakmasına rağmen yüreği bir çocuğun ki kadar doğal ve temizdi.

Ona aşık olmuştu. O imkansızlarında imkansız olan aşktan kurtuluş yokmuydu ne?

Neden hep o noktada takılıp kalıyordu? Neden illada o olmalıydı? . Oysa koca bir sıfır hatta

sıfırın altındaki eksi noktalardan yeterince nasibini almamışmıydı? Ondan başkasını

sevemiyordu? Herkesde üstüne üstüne geliyordu. Artık istiyordu ki kendisininde bir yuvası

olsun, çoluğa çocuğa karışsın doğal bir yaşamı olsun. Evle iş arasında mekik dokumaktan

bir de şu hayali ulaşılmaz aşkını düşünmekten bıkmıştı. Kahretsin! ömür nerdeyse yarıya

erişiyor, zaman geçiyor ama bu gönül neden vazgeçmiyordu? . Yok olmuyordu.

Başka birini sevemiyordu.

Halbuki ne de çok zorluyordu kendisini başka birini sevmek için, adaylar içinde çok iyi

insanlar vardı. Ama nerde? duygularda tık yoktu. Yaşayan bir ölü gibiydi. O bekliyordu…

daha çok beklesindi, romanlarda tarifi yapılan aşkı. Ya gerçek hayat? Ya madalyonun arka

yüzü? Çocukça düşünüyordu… Bu günkü çocuklar bile ondan çok çok ilerdeydiler.Takılıp

kalmıyorlardı böyle umutsuz bir aşka, çekirge gibi ondan öbürüne atlıyorlardı.Bir de şu

internet çıktı çıkalı; isim söylemek gibi bir adet te yoktu zaten, aşkım diyorlardi bir birlerine

isimleri karıştırmasınlar diye, yoğun gönül trafiğinde. Kendisini ise sanki görünmez iplerle

ona bağlamışlardı. Orada takılıp kalmıştı. Zaman durmuştu onun icin. Kararlar alıyordu…

Onu unutması lazımdı… Ama nerde? sesi soluğu gidiyor, yemeden içmeden kesiliyor,

dizlerinde derman kalmıyordu, kime anlatabilirdi ki; bu kara sevdayı? Herkes onun bu

rüyadan uyanmasını bekliyordu, ama onun aşkı zaman aşımına uğramıyordu.

Biliyordu sonu yoktu, istesede istemesede bir gün uyanmak zorundaydı bu rüyadan. Yavaş

yavaş yerlere inmeliydi o hayal ülkesinde. Madalyonun öbür yüzünü görmesi lazımdı.
.
Ne zaman büyüyeceksin diyordu kendi kendisine ne zaman?

19.4.09 Zeynep Sekerci, Bad Hersfeld