Takıntı Şiiri - Nuray Sarac Koparal

Yaralı ruhlar gibi
Ortada bir yerdeyim sanki...

Bir gün benden haber alamayacaksın
Sakın üzülme o zaman...
Ait olmadığım bir yerden kaçıp,
Ait olduğumu sandığım bir yere doğru
Yola çıkmışımdır o zaman...
Ne tür bir deliyim
Pek te emin değilim aslında...
Garip sesler duymuyor,
Kimseden farklı bir şey görmüyorum.
Ama bir tuhaf hissediyorum işte...
Ruhumun acısını hep tanıyordum
Ama korkunç olan şu ki;
Bir ailem varken de ben kendimi
Yapayalnız sanıyordum...
İşte hep aynı yerde takılıyorum...
Ne tür bir manyakla başbaşayım diye
Kendime sık sık soruyorum...
Sanki doğduğumdan beri
Bu dünyaya sığamıyorum,
Batıyor mu dört bir tarafı anlamıyorum.
Burda beceremiyorum,
Öteki tarafa geçemiyorum
Ayy sıkıldıkça daralıyorum...
Ödünç verilmiş bir bedenle
Nefes alamıyorum...
Emanete ihanet edilmez diye
Bedeni terkedemiyorum
Ve bu duyguyu sık sık yaşıyorum
Bir de utanmadan yazıyorum
Ama en azından boş yaşamıyorum...

Gönüllü ya da gönülsüz
Gittiğim zaman o toprak diyara
Aman ne olur, yazık oldu diye
Çığırarak arkamdan bakma!
İstemeden gelip,istemeden yaşayıp,
İsteyip te gitmiş olankardan olacağım.
Yapışıp kalamayacağım için bu diyara
Çok mutluyum aslında...
Bir gün bitecek ömrüm ve ben,
Ne olduğu belirsiz bir yerde,
Şekilsiz bir şey olarak,öylece
Kalakalıyor olacağım...