Aydın görürüm
Ben aydınım diye dolaşan
Toplumundan uzak
Toplumuna yabancı
Kendi bireyine kapanmış
Paylaşımcılıktan uzak
Kendi kendine olan
Kendinden başkasını
Beğenmeyen, kabul etmeyen
Herkesi, her şeyi
Biçimlendirmeye çalışan
Toplumunun acılarından uzak
Toplumun geleceğinden uzak
Toplumun kimliğinden uzak
Gözleri başka yerlerde
Gönlünü başka şeylere kaptırmış
Kuvvetliye alkış tutan
İçinden çıktığı topluma nankör
Anasına babasına nankör
Ailesine, çevresine nankör
Sanki ne oldum delisi
Sanki güçlünün oyuncak kedisi
Tek bildiği maşalar efendisi
Kaptırmış efendilerinin ellerine
Görmez bir türlü aynada kendini
Derim, aydın bu değil
Aydın, bilginin aydınlığıyla
Aydın, zayıfın yanında
Aydın, ezilenin yanında
Aydın, ezenlere düşman
Aydın, toplumuyla yaşayan
Aydın, ağlayan çocukların gözlerinde akan yaş
Aydın, çöplüklerden geçinen çocuklarla aç
Aydın, mazluma atılan bombalarla savaşan
Aydın, her türlü yardakçılığa meydan okuyan
Aydın, uzak her türlü çıkardan çıkarcılıktan
Aydın, yaşamıyla zulüm edenleri korkutan
Aydın, zulüm görenlerin gözünde kahraman
Takılır aklıma
Hani nerede?
Aydın değil hiçbir zaman
Kuvvetlinin sözcülüğüne soyunan
Zayıfı iten, kakan, horlayan
İstisnadır aklıma takılanlara
Gerçekten aydın olan
19.11.2005-İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 19.11.2005 11:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çoban Abim bırak aydını manisayı yine ne varsa sende var.
Güzel bir çalışma, Büyük bir emek Akıcı nehir gibi bir şiir kutlarım
TÜM YORUMLAR (1)