Takdir Edilmişliklerin Pususundaki Çocuk

Çocuktum,
Umutlarımı bağlamıştım uçurtmama,
Sevdayla süslemiştim kuyruğunu
Ve çocukça tutuyordum uçmasın diye…
Adım, Azat’tı.
Gökyüzü, bizim çocuklar kadar sessiz ve ürkekti.
Gürültüler vardı her tarafta,
Hayalim; yokuş üstü durmak ve durabilmekti hayatta.
İnişler korkutuyordu beni;
Sıkı sıkıya sarılmıştım makarasına,
Maytap geçen enkazdan hayatların…
Mavi elbiseli çocuklardan uzaktaydım,
Düşünmüyordum gözleri ve kirli elleri
Ve ellerdeki o bir tutam bilinmezliği…
Esaret vardı her köşesinde şeytani çekimlerin,
Ben üçayaklı bir masaydım göbeğinde.
Bedenim, yüreğim ve ruhum ayrık ölürken bu kentte,
Uçurtmam takılmıştı;
Yaşanmamış yaşanmışlıklarımın
Tortusuz, tarihsiz ve cansız resminin peşine…
Ölmek ise yakın bir eylemdi,
Gözlerimde kılıç misali duraksızca beliren…
Arkadaşlarım vardı günle doğan, günle ölen.
Nehirler kirliydi buralarda ve yıkamadan,
Güneşin battığı günlerin eteğine tutuştururdum onları.
Alışmıştım bir elimde uçurtmayla mezar kazmaya,
Yorgun bir işçi gibi kokuyordum aslında;
Cevaplar ararken içinde kaldığım keşmekeşe.
Annem de yıkamıyordu beni;
Öksüzdüm çünkü ağlıyordum için için…
Sen gittikten sonra anne,
Ninnilerin gittikten sonra anne,
Ağaç yapraklarında garip garip konuşan
Rüzgârların sesini bildim.
Kara günleri duydum fesat cinlerden,
Sitemlerini bildim meleklerin;
Kıskanç ve pazarlıkçı bakışlarını,
Yüreklerine el sürüp, ‘ohh’ çekişlerini…
Suçlu yaratılmıştım değil mi anne?
Ki eylemsiz hayatım, bir mizahtı afakî sohbetlerde.
Ben, küfretmesini bilmeyen bir çocuktum hala,
Bırakıp gittiğin gibi…
Suskunluğum duaydı; gaibin çıktığı ve vardığı yerlerde
Beni bitirecek olan da buydu galiba.
Ama doğmuş ve yaşamış olsam da
Takdir edilmişliklerin pususunda,
Adım, yine de Azat’tı;
Çocuktum ve uçurtmaya inanıyordum hala…