Takabbül Şiiri - Said Ali Kale

Elbet doğacak güneş
Geceye Baş kaldırıp
dipsiz kuyulardan çıkıp
Karanlığa mumlar dikicem

Kendimi yakarak aydınlatıcam dünyayı
Anladım buyum ben
olmam gereken yerdeyim
Alın yazımı yaşıyorum
Feryadım zayıflığımdandır.
Kırılarak güçlendim
Ölümlerle dirildim
Belalarla Yıkandım
Korkamıyorum ki bir şeyden
Nerde ateş görsem mum olurum ona
Yansamda binlerce kez
Edemiyorum şikayet.
Esir oldum yüreğimdeki sevgiye
Bu ne haldir
Yerlebir etse de beni
Kopamadım aslımdan
Toprağa sıkıca sarılmış çiçek gibi.
Her gören kopardı yapraklarımdan
Ama kimse bir su vermedi
Herkes kokladı
saran olmadı
İnatla filizlendim dim dik
isyan gibi
betonda yeşeren gül oldum ben
Gül oldum ama yok oldum..