Taka Şiiri - Süleyman Sönmez

O masmavi körfezin
Dinlenen sularında
Dalgacıklar oynardı
Kumsal kıyılarında
Allarla yeşillere
Bürünmüş gelirlerdi
Yelken açmış pupadan
Söz dinlemez poyraza.
Çam burnu dedikleri
Şu incecik sahilin
Yürürken gıcırdayan
Eski iskelesine
Nice yıllar yanaştı
Odun için takalar
Bazen de kambur hamal
Sırtında beyaz çuval
Un taşıdı onlara
En mutlu yıllar dedi
Allı yeşili taka
Zeytin yağı taşırdım
Severek unkapana
Arada bir olurdu
Küfe küfe zeytinler
Hem hep iricesinden
Hemi de dirisinden
Yeterki karşısınnda
Dursun du o fabrika
Uzunca bacasından
Dumanları savrula.
Küçükkuyu mu neydi
Yeşil beldenin adı
Sayılırdı kıyıda
Çakılının taşları
Yorgun sandal sormuştu
Lodos mu bu gün hava
Küreklerim ağrıdı
Sanki düştüm zindana
Delirirdi o deniz
Köpükler saça saça
Açar koca ağzını
Benzerdi canavara
Al yeşilli takacık
Titrerdi o günlerde
Koşarak sığınırdı
Hacının mengeneye
Neden izin vermiyor
Rüzgar amcalar bana
Su taşısam onlara
Dolmaz mı damacana
Şöyle bir açılarak
Gördüm mü Midilliyi
Geçerim Müsellimi
Koparsa da ipimi
Sağ selamım dedeye
Hem de Babakaleye
Sol selamım almaz mı
Molva adlı sergerde
Artık ben Hürüm Baba
Hamur koyma fincana
Yap be okkalısından
Ismarla tatlı cana
Elbet bir gün olurda
Viran kuzinesinde
Taze fasulye pişer
Geniş tenceresinde
Doğrarken domatesi
Kıvırcık saçlı çırak
Bana bak Avni abi
Zeytinyağlı olacak
Alışıktı takacık
o mis gibi kokuya
Taşımıştı yıllarca
Ruhunda duya duya
Resimlerde kalmıştı
Geçmiş gitmişti artık
Yaşanmazdı ne yazık
O güzel tatlı rüya.