Tahtaya Yazılan Yıllar

Tebeşir tozuyla örtülmüş ellerinde
Çizilir hayatın hatları, çizgilerle.
Her sabah aynı sıralar, aynı yüzler,
Ama yılların göğsüne saplanan bir suskunlukla,
Bakarsın gözlerime—bir şeyler anlatır sessizliğin.

Gözlerin, kara tahta gibi derin,
Her harfi bir dağa, her kelimeyi bir kuyuya işlersin.
Bilir misin, koca koca şehirleri ezberleten,
Dilsiz sokakların yankısız yankılarına benzer
Söylediğin her şey.

Ellerinde kaybolan harfler gibi,
Biz de kaybolurduk bazen cümlelerin arasında,
Ama senin sabrın, bir rüzgar kadar yumuşak,
Yontardı taş gibi kalpleri,
İlmek ilmek dokurdun bilgiyi.

Okulun kapıları her sabah ağır ağır açılır,
Bir dünya kurardın tahta başında,
Koca bir evreni anlatırdın bize,
Ama sen, hiçbir zaman anlatmazdın kendini.
Bir dağ gibi dimdik dururdun—
Fırtınalara, yağmurlara inat.
Sessizliğinin içinde bir öfke saklardın belki,
Ama o öfke, hep sevgiyi büyütürdü.

Ceketinin yakasında taşıdığın köy yolları,
Kırışmış kağıtlar gibi,
Her biri bir öğrenci ismiyle dolu,
Her isim bir hayata uzanan yol.
Unutulmazdı yüzlerin, gözlerin;
Her birine bir düş, her birine bir ışık verdin,
Öğrettin bize bilginin soğuk nefesini,
Ama asla unutmadın sıcağın anlamını.

Yıllar geçti, o sınıfta bıraktık çocukluğumuzu.
Senin her cümlenle büyüdük,
Senin her bakışınla öğrendik yolları.
Şimdi biziz, senin anlatmadığın hikayeleri yazan,
Biziz, senin çizdiğin o büyük haritanın içinde yürüyen.
Her sabah tahtada bıraktığın izler,
Her defterde bir çizik gibi,
Yıllarımızın içinde yankılanıyor hâlâ.

Sensiz geçen günlerde,
Bir kelimeyi hatırlamaya çalışırken,
Gözlerimizde yeniden belirirsin,
Ceketinde o tebeşir lekesiyle.
Ve biz anlarız ki,
Bir öğretmen, sadece öğretmez;
Yazdığı her şey,
Kalbimize kazınır,
Tahtaya yazılan yıllar gibi