Nurani bir dedenin vardı küçük ailesi bir oğlu bir gelini bir de körpe nevesi.
Sönmüştü gözlerinin tamam nuru işığı
Elinde hiç tuta da bilmiyordu kaşığı.
Yaşıyordu ömrünün az kalan hissesini
Yaşlılık bir bak nice sıkmıştı cüssesini
Bir zamanlar feleye baç vermeyen bu insan
Şimdi felek çalnal oynuyordu çok asan.
Oturtmuştular onu evin dar bir küncünde
Her kes meşqül olurdu öz içinde gücünde.
Mihribanık nedir ki olunmazdı dedeye
Bakıb iç çekiyordu üstündeki gömleye.
Şirin söze sohbete dede kalmıştı hasret
Gör bir nasıl hediyye pay verdi ona kismet
Yalnız küçük torunu yegane sevinciydi
Torun dedesi için kiymetli bir inciydi
Unuturdu onunla kederini gamini
Ama bunu da ona çok görürdü gelini
Bir gün yemek zamanı bakarken o tabağa
Bilmeden yere saldı o yazık yaşlı dede
Çiliklendi bu tabak sepelendi nar gibi
Bu fakir dedeninse rengi oldu kar gibi
Bundan sonra yeneği verdi tahta tabakta
Gelinle o dedenin günü bin bir azapta
Bir gün gelin yaklaşıp verdi oğluna fikir
Gördü ki tahtalarla çocuk yaman elleşir.
Sordu ki gören yavrum ne düzeltir özüne
Çocuksa cevap verdi annesinin sözüne:
Istiyorum düzeltim ben de size tahta kab
Babama da sana da lazım olucak bir vakt.
Bu sözler tokat gibi yaman tuttu gelini
Ihtiyarsız yüzüne o götürdü elini.
Öz masum yavrusundan anne aldı böyle ders
Ömrünün sonunadek bu pes olur ona pes.
Kayıt Tarihi : 24.8.2010 01:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Manzum hikayede bildiğiniz gibi bir olay anlatılır ve bundan bir ders çıkarılması amaçlanır. Hatire Vakıf Hanımefendi de yazdığı bu manzum hikaye ile bir ders çıkarmamızı sağlıyor.
Hem konuyu ele alıp işleyişi hem Azerbaycan Türkçesini çok başarılı kullanışı hem de anlatınının içtenliği, dilinin yalınlığı şiirini dört dörtlük kılıyor. Kendisini içtenlikle kutluyor, şiir yolunda başarılar diliyorum.
TÜM YORUMLAR (5)