Tahta Kurusu Şiiri - Yılmaz Tarhan

Yaşamda çook darbe yemişim.
Yine de kendimi mutlu bilmişim.
O pis caniden öyle yılmışım.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Işıkta,soğukta dışarı çıkmaz.
Böylesi anlarda bişeye bakmaz.
Karanlık basınca uyumaz,yatmaz.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Ne zaman ki insan uyur,sızdırır.
İşte tam o zaman işi azdırır.
İnsanı bu tatlı candan bezdirir.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Ona iyi gelmez her insan kanı.
Böylesi anlarda yanıyor canı.
Derin uykularda bulur adamı.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Bulduğunda tatlı kanı,aşını.
Deriye geçirir keskin dişini.
Bitirince hemen kaçar işini.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Bitmemiştir işi,halen yatakta.
Ya yorgan,ya çarşaf,ya da yastıkta.
Biraz sonra hemen, gene atakta.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Küçücüktür ama,büyük acısı.
Sıcağı buldukça başlar sancısı.
Öyle pistir ki onun kokusu.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Bunun darbesini yemeyen bilmez.
Bulunduğu yerde hayat çekilmez.
Her ilaçtan kolay,kolay da ölmez.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Tahtalı yapılar bundan doludur.
Tahta,duvar deliğinde bulunur.
Yabancı ve misafire çok vurur.
Bu adi yaratık tahta kurusu.

Kendi küçük,rengi sarı kırmızı.
Isırdığı yerde başlar bir sızı.
Canından bezdirdi TARHAN YILMAZ’ı.
Bu adi yaratık tahta kurusu.