Tahminen Şiiri - Gülnur Uzunalioğlu

Öyle uzak ve zorki sana ulaşan yollar,
Seni görebilmek,orda olduğunu bilmek
Ama sana varamamak.
Kirli havasını Ankara'nın,her saniye solumak.
Belkide bir zamnlar yorgun bir kafayla
Sende bu şehrin bu meydanında,
Şu bomboş insan kalabalığında
Nice hayaller peşinde koştun.
Tıpkı benim gibi kim bilir sende,
Ne vuslatlar hayali kurdun.
Bazen vuruldun bazen de vurdun.
Kim bilir, bir iç çekişle yeni bir diriliş buldun.
Soğuk akşamlarda annenin dizi gibi
Başını taş misali yastığa koydun.
Belkide en çok bir yare ihtiyaç duydun.
Aylar,günler ve saatler saydın.
Her gün acıyı birazcık yudumladın.
Belki bazen zaman dursun istedin.
Öyleki geçmiş silinip hayaller ertelensin.
Bazen yürüdün kalabalık sokaklarda.
Herkesin kendine yeter bir derdi olan bu dünyada
Fazlalıkmış gibi geldi sana bedenin
Ve sen defalarca pes ettin.
Ya da belki bunlar hiç yaşanmadı.
Bunlar sadece benim dünyamdaydı.
Sen benim yerimdeyken bu kadar zorlanmadın.
Çünkü sen sana aşık olmadın,
Ve aşıkken gurbette kalmadın.
02.11.2004 saat:3.00 Bahçelievler/Ankara