Tahayyül Şiiri - Can Ceylan

Zaman içinde zaman
Uzak değil kapıda
Köstebek olmuş insan
Ecel tarlalarında

Kemiklere belenmiş
Soğuk mezar kasveti
Ölümler tümsek kusmuş
Esrarengiz nizamda

Kimi mermer döşeli
Kiminde yaban otlar
Ayazlar çöreklenmiş
Zaman kuytularına

Çürümüş onca beden
Serpilmiş fersah fersah
Ulu orta yer tutmuş
Sonsuzluğun çarkında

Rüzgarın uğultusu
Delice savrulmada
Bir suskun bir kopmada
Sanki köşe kapmaca

Taşlar nurundan geçmiş
Yosun tutmuş kahrından
İnsan kokusu sinmiş
Kil toprak yığınlara

Sus pus olmuş ölümler
Gecenin mateminde
Ürperti kol gezmede
Beden zindanlarında

Zamana gömülmenin
Hüznü hüküm sürmekte
Karanlığa saplanmış
Donuk kör bakışlarda

Geçme vakti çatınca
Semanın süzgecinden
Esrar saçar bulutlar
Gök kubbenin tavrında

Ücra uçsuzluklardan
Düşüyorum mekana
Yıkanıp yunuyorum
Huzur sarnıçlarında

Güneşe selam verip
Öpüyorum alnından
Es geçilmez handayım
Bu ikinci baharda

Uhrevi alametler
Sinerken üzerime
Bir toprak bereketi
Ayağımın tozunda