Tahassür: Şiiri - Ahmet Süreyya Durna

Salih Sefa Yazar’ın Anısına

Osmaniye (Cebelibereket) mahallî kültür muhafızlarından ve emektar öğretmenlerimizden, Edebiyatçı-Şair Salih Sefa Yazar; benim yakın dostum ve hocamdı.
Rahmet-i Rahmana kavuşmuş olan bu gönül ve dâva adamının “Tahassür” başlıklı şiirini sizlerle paylaşmak istiyorum. A.S.D

Tahassür:

Geçti gitti bire o eski günler,
Ne çuvaldız kaldı,ne de biz kaldı.
Yanmıyor ocaklar,bitmiyor tünler,
Ne bir fitil,ne lamba da gaz kaldı.
***
Evler taş yığını,tavan yok artık,
Bağdaş yok,sofra yok,savan yok artık.
Yayık kuru bir süs,havan yok artık,
Ne o toprak yollar,ne o toz kaldı.
***
Ne hamur yoğuran yumruk,ne bilek,
Ne değirmen taşı,ne hak,ne külek.
Yuvarlandı gitti kalbur ve elek,
Çınarda ne kabuk,ne de öz kaldı.
***
Düşmüş millet bir dolabın çarkına,
Varmaz olmuş hiçbir şeyin farkına.
Kumarhane denir,Şimdi Zorkuna,
Ne Buyduran kaldı,ne de Daz kaldı.
***
Tuztaşı,Mitisin,Karanlıkdere,
Hasret çeker artık,eski günlere.
Koskoca gövdesi yıkılmış yere,
Çağlayan da yaşlı çürük koz kaldı.
***
Kırat yok ki yiğit olsun meydanda,
Otel/motel çıktı yatan yok han da,
Köleleşti millet yad da/yabanda,
Ne dik duruş kaldı,ne avaz kaldı.
***
Aldı saz yerini tamtam havası,
Tellerde inleyen,hep gam havası.
Gayrı ne Çamlıbel,ne çam havası;
Şimdi ne Köroğlu,ne Ayvaz kaldı.
***
Belikler söküldü,ense kesildi,
Gümüş kamçı bir köşeye asıldı.
Unuttuk bazlama,sıkma nasıldı,
Toyga,tirşik,haspir içen az kaldı.
***
Haber sorma perilerden cinlerden,
Güreşten,halaydan ve sinsinlerden.
Oda sohbetinden,eski günlerden,
Ne bir nişan kaldı,ne bir iz kaldı.
***
Ne döğen,ne dirgen,ne de yaba var,
Ne o köy,ne töre,ne de oba var.
Ve söndü ocaklar,artık soba var;
Ne cezveye bir kül,ne de köz kaldı.
***
Bilinmiyor artık postal ve edik,
Şalvarla kol kola can verdi güdük.
Alıp pança pança yenilen hedik,
Batal oldu ne tat,ne de tuz kaldı.
***
Leyla unutuldu,Lilo’ya döndü,
Tanrı selamımız “hello” ya döndü.
Çeteler bayramı baloya döndü,
Davul/zurna gitti,meşum caz kaldı.
***
Yaşlılar ölünce işler değişti,
Hayaller değişti,düşler değişti.
Oynadı yerinden taşlar değişti,
Ne mahrem mesele,ne de giz kaldı.
***
Bülbüller ötmüyor gül çoktan soldu,
Bükler hep kurudu,turaçlar öldü.
Gelin/kız değişti bir garip oldu,
Ne o göz süzme var,ne o naz kaldı.
***
Dövülmüyor davul dengi/denginde,
Karga yükseklerde,şahin enginde.
Bir çiçek kalmamış kendi renginde,
Dünkü ağaçlardan kuru poz kaldı.
***
Kim bilir o güzel günler nerdedir,
Her mevsimde birlik oyunu gelir.
Demirci,kömürcü,çota ve çay bir,
Ne o oyun kaldı,ne o haz kaldı.
***
Gitti gayrı gitti at ile eğer,
Dünkü kıymetinde kalmadı değer.
Mertleri öldürmüş,namertlik meğer;
Hazin ki,geriye kuru söz kaldı.
***
Yaşamaya mahkum olduk eyvah biz,
Kalmadı dünlerden,bugüne bir iz.
Elde olsa mutlak tekrar geliriz,
Hak’ka şükür günlerimiz az kaldı.

Salih Sefa Yazar

Not: Mısralarda adı geçen; Zorkun,Buyduran,Daz,Tuztaşı,Mitisin,Karanlıkdere,Çağlayandere gibi kelimeler; Osmaniye’nin yaylaları ve mesire yerleridir.