TAHA'NIN Ölümü Şiiri - Filiz Kılınç

Ve yanakların yangın artığı Taha
Gitmek için gelişlerinin çanları çalan
Ne minareler yetecektir bizi avutmaya
Ne kiliseler
Yanacaktır yine günler
Yanacaktır mahşere bekleyişler
Zangoç asıldığı iplerde ölüm ister

Çevirme bakışlarını
Çukurlarına toplanan suya temizleneceğim
Gizlemek boş bir çabadır
Aşk aşikârdır
Aşk saklanamayacak kadar kutsaldır
Ve sen Taha
Sen benim dokunulmaz uzaklığımsındır

Şimdi ayaklı bardağıma üzüm suyu düşüyor
Suya gözlerin
Kırmızı kadeh yokluğunu kusuyor
Masam darmadağın
Ben darmadağın
Sen darmadağın
Şarap şarap kokuyor her satır.

Lanet olası bir ağlamak düğümlendi sekizinci boğuma
Ağzımı açsam yokluğunu çığlıklayacağım

“Nisa”/ nisa seviyorum seni
Ellerini yok edişin
Gözlerini yok edişin
Bacaklarını bilerek
Ve ama istemeyerek kesişin
Dert değildir
Dert değildir seni tutamayan her uzvum
Ben seni içime şah etmişim
Değildir dert mat deyişin.

Gözlerin ne renk Taha
Tenin ne renk
Ellerin uzun mu yüzün kadar
Ve yüzün benzer mi eller(in) e
Ben seni kutsalım gibi
Ben seni düşüm gibi
Ben seni yokluk gibi sevmişim
Ve ki ölüme aşk kesmişim

Sure sure gel bana Taha
Uyku/mda
Sanrı/mda
Sayıklama/mda
Unut yüzünü
Ellerinle gel
Olmayan bedeninle yıldırım gibi
Kahır gibi
Lanet gibi
Yağış gibi
İçim gibi gel.

Açılsın sekizinci boğumum da
Çığlık gibi
/Şaraba düşen renksiz gözlerini al yeniden./

Hiç ananın
Benim için doğurduğu dilsiz sevgili
Aldırma imitasyonlara
Ben seni her sure gibi kutsal sevmişim
Aklımı yokluğuna azat etmişim

Ne ki sen doğmamışsın
Ne ki sen hiç ananın dölsüz bebeği
Adın uzaklık
Adın sanrı okunur dudaklarımda

Ve yırttım tüm boğumları faranjitiyle sekiz
Ağıtlıyorum seni
Çığlıklıyorum
Gidişinin çanları
Yakıyor tüm hücrelerimi

Zangoç
Öldü…
Taha günaha büyüdü
Ağzımı kapatsam suskunluğu boğumlayacağım

Ölmeye doğuyorum demiştim Taha
Ellerimin morluğuna bakma
Göğsümdeki lekeyi ben bilirim
Sen sormasan da
Şimdi iki çukur kazılmalı yamaca
Biri kustuğun suskunluğa
Diğeri inanan yanlarıma

Zangoç kendini çanlara astığında.
Uzaklığı yaktım
Ve ÖLDÜ TAHA.