Toplumca Tadımız Yok Şiiri - Sıcak Rüzgar

Yalnızlık çökmüş, sararmış yüzler,
Herkes bir köşede suskun ve küskün.
Dert dolu içimiz, çatlamış dizler,
Sevincimiz yitik, gönüller kırgın.

Yalnızlığa gömülmüş, sessiz bir şehir,
Gönüller hüzün dolu, yok içte sevinç.
Görmeyen gözlerde, kayıp bir nehir,
Solmuş çiçek gibi umutlar derinç.

Gözlerde parlayan eski ışık yok,
Çökmüş umutlara gece karası.
Sokaklar sessizdir, kahkahalar soluk,
Sarılan kalmamış dostlar arası.

Bu halktan gitmiş mi eski neşe, renk?
Hani yüzlerdeydi içten bir tebessüm?
Göğe bakıp düşer yalnızca diken,
Çığlıklar martıda, derin bir hüzün.

Bu şehre yakışmaz böylesi hüzün,
Bir zaman neşeyle dolup taşardı.
Martılar ağlarken, sahilde üzgün,
Her sabah uykudan boynu büküktü.

Sofrada kaşık, tabak, ekmek, tuz var,
Ama o eski tat sanki kaybolmuş.
Dilin yanar olmuş, boğazın ağlar,
Şekerden çalmışlar, sanki kalp solmuş.

Sofrada ekmeğimiz bölüşürdük,
Tuzla tat katardık ömrün özüne.
Şimdi elimiz boş, sözlerimiz dilsiz,
Özlemler kalmış kalbin derininde.

Eski günler gibi kırık döküğüz,
Paslı dolaplarda biriktik sessiz.
Sanki yenilenmez, solgun yüzüğüz,
Aynaya bakınca görünmez gizsiz.

Duvarlara asılı hatıra bir an,
Bir fotoğraf gibi mutlu, fakat sis,
Bize kalan sadece eski zaman,
Kalpte ince ince biriken bir his.

Bir köşesinde masanın sen dur,
Ben öte yanımda aşkla mahzun.
İki çift söze hasret kaldık durur,
Eskimiş hayaller, gözlerde hüzün.

Sofraya koyduk ne varsa bölüp,
Ekmeğimiz ömür, paylaştık sessiz.
Aşka da düşmüşüz biz el açıp,
Bir köşesinde masanın, yersiz.

Paslı dolap gibi kenarda sessiz,
Hatıralar eski, derin bir yara.
Bir mutlu günümüz duvarda bekler,
Beyaz bir fotoğraf, mazide ara.

Damlaya damlaya bir umut arar,
Eleklerde kalır kırık döküğüz.
Hayatın kucağı uzak bize yar,
Geçmeyen bir hüzün, içteki iz.

Gönüllerde özlem, gülmeyen surat,
Bu toplum güneşsiz, solmuş yaprakta.
Her gün büyür yalnız, düşer bir kat,
Anılarda kaldık, geçmiş uzakta.

Yüzlerde derman yok, içimiz suskun,
Özlem, tat vermeyen bir köşe taşta,
Bu şehir güneşsiz, hüzünle dokun,
Hayal gibi kaldık, bulutlar başta.

Loneliness collapsed, yellowed faces,
Everyone is speechless and resentful in a corner.
We are full of troubles, cracked knees,
Our joy is lost, our hearts are broken.

A quiet city buried in loneliness,
Hearts are full of sadness, there is no joy inside.
In the eyes that don't see, a lost river,
Hopes are deep, like a withered flower.

There is no old light shining in the eyes,
A dark night for shattered hopes.
The streets are quiet, the laughter is faint,
Between friends who have no hugs left. Dec.

Has the old joy gone from this people, color?
When was there a sincere smile on their faces?
He looks at the sky and only a thorn falls,
The screams are in the seagull, a deep sadness.

Such sadness does not suit this city,
At one time he would have been filled with joy.
When seagulls cry, sad on the beach,
Every morning his neck was bent from sleeping.

There are spoons, plates, bread, salt on the table,
But that old taste seems to have disappeared.
Your tongue is burning, your throat is crying,
They stole it from sugar, as if the heart had withered.

We used to divide our bread at the table,
We used to add taste with salt to the essence of life.
Now our hands are empty, our words are mute,
Longings remain deep in the heart.

We are broken like the old days,
We accumulated in rusty cabinets, quiet.
As if it is not renewed, we are a pale ring,
When you look in the mirror, the invisible is hidden.

We are old things, worn out, faded,
No matter how much it is deleted, he watches it.
Standing next to each other, the memories are full,
Locked heart, rusty knees.

A souvenir moment hanging on the walls,
Happy like a photo, but fog,
All that remains to us is the old time,
A feeling that accumulates thinly in the heart.

You stand on a corner of the table,
I am sad with love on my other side.
We are still longing for two pairs of words,
Old dreams, sadness in the eyes.

We put everything on the table and divided,
Our bread is life, we shared it quietly.
We also fell in love, we opened our hands and,
In one corner of the table, out of place.

Quiet on the edge like a rusty closet,
Memories are an old, deep wound.
A happy day is waiting on the wall,
A white photo, Decipher the past.

Drip by drip he searches for a hope,
We stay in the sieves, we are broken.
The embrace of life is far away from us yar,
A sadness that does not pass, an inner trace.
Longing in the hearts, a face that does not smile,
This society is on a sunless, withered leaf.
Every day it grows lonely, a floor falls,
We are stuck in memories, the past is far away.

There are no problems on the faces, we are speechless inside,
Longing is in a corner stone that does not taste,
This city is sunless, touch with sadness,
We stayed like a dream, the clouds at first.

Sıcak Rüzgar
Kayıt Tarihi : 11.11.2024 16:08:00