Tadı Kalmamış Şiiri - Köşektaş Türküleri

Güneş yine aynı yerden doğuyor
Fakat içimi derin hüzün boğuyor
Köyüm her geçen gün sessizce eriyor
Eski sabahların hiç tadı kalmamış
Gönül soframızda bir adı kalmamış

Piri gitmiş, sokaklar yetim kalmış
Ulu çınarların yerini sessizlik almış
Arılar küsmüş, çiçekler yaslara dalmış
Peteklerde artık o balı kalmamış
Tutunacak tek bir dalı kalmamış

Tozlu yollarda artık genç izi yok
Dostun dosta verecek tek sözü yok
Kimsenin dertleşecek yüzü yok
Bir selam alacak diller kalmamış
Hasretle uzanan eller kalmamış

Kerpiç gitmiş, soğuk briket gelmiş
Beton duvarlar o samimiyeti delmiş
Mermer çatılar sanki bize elmiş
Kapısı kapanmış, yolu kalmamış
Muhabbet edecek hali kalmamış

Mezarlıkta rüzgar dertli dertli eser
Ölüm bile burda umutları keser
Ağaçlar kurumuş, yapraklar birer birer
Derdini dökecek kimsesi kalmamış
Köyün o eski neşesi kalmamış

Yürek yanar, gurbet elde durur
Hasret rüzgarı vurdukça bizi vurur
Köşektaş şimdi derin uykuda uyur
Ruhu çekilmiş, feri kalmamış
Toprağın o eski tadı kalmamış