Tadı Kalmadı Bu Şehrin Şiiri - Şükrü Kekevi

Tadı kalmadı bu şehrin...
Sabahın... öğlenin... akşamın ve de gecenin
Ne merhaba diyenin
Ne selamsız geçenin
Tanıdıkların... yabancıların...
Ne evimin... ne dışarının...
Bağrına bastığı onca değerin...
Hiç birinin... hiç birinin...
Tadı kalmadı bu şehrin...
Alıp başımı gitsem diyorum
Bağlanmışım gidemiyorum
Her şeyi unutup sevsem diyorum...
Acılar unutturmuyor sevemiyorum! ..
Gülemiyor... sevinemiyorum...
Bu kadar mı darda kalır insan! ? ..
Bu kadar mı çaresiz kalır! ? ..
Ölümü bile özlüyorum bazen! ..
Bazan uyuyorum doyasıya
Gözümü açmak bile istemiyorum
Bazan uykuya direniyorum
Sorgulamak için kendimi olumsuzluklardan
Bir ben kalıyorum yanlız ve çaresiz
Bir ben dökülüyorum bulutlardan, etrafımdan habersiz...
Fırtına ben oluyorum! ...
Yağmur yine ben! ...
Kendi selinde boğulan yine ben! ..
Gamsız dağların umurunda mıyım! ? ..
Gün yine aynı gün...
Zaman aynı zaman...
Değişen hiçbir şey yok bu şehirde
Solan benim ümitlerim
Kâbusa dönüşen benim sevinçlerim
Boşa geçen zamanım... çabalarım... heveslerim...
Taş yüreklerin umurunda mıyım? ..
Değişen hiçbir şey yok taş yüreklerde
Tadı kalmadı bu şehrin...
Tadı kalmadı bu şehrin...
Alıp başımı gitsem diyorum...

20 Şubat 2000