Taçsız Kral Şiiri - Erdinç Kılıç

Sensiz dünya çok karanlık,
Dipsiz kuyu, taşsız duvar.
Hayatta hep yandım, kavruldum,
Olmayınca gölgen taçsız kral...

Abidesi dikilecek namus şaheserisin,
İki bacak arasına sıkıştırmayacak kadar da zekisin.
Çarşafı denize yakıştırana, insana yakışmaz mı ? dersin,
Zamanında bir yaprağın tüm günahları örttüğünü bilirsin...

Başkaları dindardı sen ise putperest.
Allah katında bilinmez hanginiz mest.
Sen abdal oldun onlarsa kerkenez.
Bilmezler mi lafla sırat köprüsünden yürünmez...

Dili, dini, ırkı sen öğrettin,
Hepsi hayal, hepsi riya.
Ateşten gömleği sen giydirdin,
Büyüyünce anladım ki bu bir rüya...

Sen bir kara çobandın bense İstanbul beyefendisi.
İki kız çocuğu büyütüyorum dedesinin mimarisi.
Ben kara cahil olacağım onlarsa İstanbul hanımefendisi.
Babalar alçaldıkça, çocuklar olacak özgürlüğün hamisi...