Tabut Şiiri - Mücahit Karaçınar

Kavrulmuş bir akşamın yaftalayan ayaklarıyım
Her yanım acının çiğdemlendiği bir günden doğuyor
Vakitsizce doluyor göz kapaklarım
İyiliği böyle bozguna uğratmışken insanlık
Çekiniyor insan bir hayli kalabalıklara
Düşmek nedir iğrilmiş kumlar arasına
Yatakla bütünleşmişken kerpiç sertliğindeki uykum
Sert bir kırılganlık ile düşüverse aydınlığa
Darbeler yumuşatır var olmanın bedelini
Bir kalpte ezilmenin ne demek olduğunu anlar insan
Bir hayli yoruldum nefes almaktan
Ter tutmuş yüreğim ölümün alnacında
Bir gece uyutulursa varlığım bir anda
Arkamda yüklü bir dünya bırakacağım
Sert sözlerin ruhumu sendelediği
Gözlerimde donuk damlalar ile veda edeceğim
Önemsiz bir tabutun başına çakılan ismim
Örtülen gecenin içindeki toprak
Vücudumda ufalanarak can bulacak
Öksüz kalmış sevgisizliğim
Ve her yapılan iyiliğimin ardındaki namlu
Soğuk ve terli tenime dokunacak
Sığ düşen ayrılıklar mahvetti beni
Yüreğime basarak yükselen, parçalayarak zevk alan
Geceyi büyüten rüyalarım
Sabahı ederek uyuyamayan bir insan olmaktan yoruldum
Yazmak ince bir iple asılmaktır kimi zaman
O yüzdendir kısalan yüklü anlamlar bırakmam
Yüzüm aynaların yalancısıdır
Her geçen gün çentikleşir noktalar
Gülümseten bir şiir olgunlaştıran bir kitap ve hızla geçen bir zaman
Beni anlamayan insanlarda var olmanın bedeli uçurumu silen ayaklarım kadar keskin
Anlaşılmak, anlaşılmak, anlaşılmak
Güzelliğiniz size kalsın yada tonlarca paranız
Anlaşılmanın yokluğunu yaşayan bir hayat sürmemişseniz
Anlamlandırmaya değecek bir zekanız yok demektir