Tabula Rasa Şiiri - Kemal Eyüpoğlu

Çeşitleri vardır gün görmemenin
Nasıl ki bakmak demek, görmek demek değilse
Ve etrafımız bakar körlerle doluyken
Yine de devam ederiz yolculuğumuza
Bazen, gözümüzü kapatırız
Bazen, tıkarız kulaklarımızı
Bazen, sanki tek biz varmış gibi yaşarız
Umurumuzda olmaz gürültü patırtı
ve hiç düşünmeyiz başkalarının rahatsız olacağını
Ne hava kirliliği, ne yemyeşil doğanın katletilmesi
Ne yaban hayatı, ne akan ırmaklar ilgilendirmez bizi
Ohhh ne güzel hayat, ne güzel dünya
Niye görmeyiz açları, açıkları
Niye duymayız feryatları, figanları
Biz mi hakimiz bu dünyaya
Yoksa dünyamı bize hakim kim biliyor!
Niye güngörmezler gibiyiz.

Benim memleketimde
Irmaklar akardı yatağını doldurarak
Ormanlarım vardı benim kendiliğinden yetişen
Kuşların kurtların, her çeşit yabanın barındığı
Gövdesi sarılamayan çamların göğe yükseldiği
Patika yollarından korkarak geçtiğim
Ormanlarım vardı.
Soluduğumuz hava, yağan yağmur onun eseriydi
Yıllarca kestik, biçtik doğradık acımadan
Hoyratlığımıza direndi ormanlar
Direndi paltaya
Direndi hızara
Direndi insanoğluna
Direndi iş bilmeyen, yarını umursamayan görevlilere
Dayanmanın da bir sınırı vardı
Şimdi gövdelerinde göz yaşları var
Hücrelerinde biriktirip dışarı salgıladığı
Sizin reçine, zift dediğiniz
"Çam sakızı çoban armağanı" diye topladığınız
Bunlar dışarda sakız, içerde Güngörmez bunlar
Sözlükler "böyle bir şey yok" dese de
-Onlar göz yaşlarıdır yaraları kaplayan
-Onlar göz yaşlarıdır acıya direnemeyen!
Ben bilirim
Çam ağaçlarının gövdelerinde Güngörmez sakladığını
Kimseye göstermediğini
Ve ancak yıkılınca ortaya çıkabileceğini.

Dervişler vardı vakti zamanında
Gönül dostu, Allah dostu
Bir garip derviş der geçerlerdi çoğu zaman
Onlarda Güngörmezdi çile hanelerde
Bir küçük kapı, penceresiz dar oda
El etek çekmediler mi dünyadan
Onlarda gün yüzü görmediler mi günlerce
Dünyada ki bir avuç huzur
Dönmedi mi çilelerde bir dünya huzura
Ve vakti gelen gitmedi mi istese de istemese de
Bende bir garip derviş gibiyim
Bir Kemaliyim ismi bilinmeyen
Bir güngörmezim bu hayatta.

Rüzgârın çıktığı arka yakayım gemilerde
Güngörmezim ben kimsenin farkedemediği
Ruz
Şeb
Şeb-i arus
Birbirine karıştı geceler ve gündüzler
Her şey aynı eskisi gibi devam eder görünse de
Yıllar doldurdu zihnimi boş yer kalmamacasına
Artık istemiyorum çile
Doydum gama kasavete
Kırık ayaklı bir masa
Artık yok Tabula Rasa.