Tabloya Düşen Hayal Şiiri - Necat Önder

Karşımda bir kör duvar
Duvarda kıpırtılar
Görünmez bilinmez binlerce el
Duvarı örer gibi
Ve sanki giz içinde
birisi benden evvel
İpe un serer gibi
Ve eller…
Bir çerçeve çekti duvara önce
Ve sonra…

Yıldızlarla süslediler duvarı
Ben onları görünce
Bıraktılar
Kaldı her bir şey yarı
Belli ki benden gizliyorlar
Hayal meyal bir sesle
Sakın bakma diyorlar
Gözümü yumarcasına onları süzdüm
Ve sanki ben o anda
Kapalı iken gören
Bir çift gözdüm
Sonra
Eller dolanmaya başladı çerçevenin içinde
Ve hissettim
Nabzım bile yavaşladı
Kalbim durur biçimde
Çerçevenin içinde bir siluet canlanıyordu
San ki çin’de maçinde
Hayaller yanıyordu

Her şey o kadar uzak o kadar yakındı
Öyle ki şekillenen tabloyu
Bir gözüm diğerinden sakındı
Arzum doldu
Ve sonradan o tablonun içine
Ruhum oldu
Hayallerim uçup gitti
Sanki çine, maçine

Her şey o kadar uzak
O kadar yakındı
Ve tablodaki hayal
Senin senden farkındı
Eller döndü bir kere
Işıklar yandı söndü
Ve bir çift göz göründü
Eller tekrar dolaştı
Bir daha ışık saçtı
Pembe yanaklar açtı
Yine eller
Yine ışık
Ve gün batımı kızıllığında
Bir çağlayanın dökülüşü gibi
Kızıl saçların dalgalanışı
Ve sonra dudaklar
Ve saire ve saire ve saire…
Ve nihayet bir peri kılığında
Ufuktan güneşin sökülüşü gibi
Sevgilinin tabloda şahlanışı
Gerçekte
O ne bir şekil
Ne bir tablo
Nede hayal
O benim her an baştan
Her gece yeniden yaşadığım
Gerçek ötesi bir hal