Tabloların Karanlığı Şiiri - Tolga Erarslan

Karanlıkta arkama bakıyorum bazen
Gözlerim doluyor zifirisinde
Sanki birisi beni izliyormuş gibi
Sanki birisi beni gerçekten anlayacakmış gibi
Bazen renkleri soluyor tablomun
Ama senin karanlığın hiç gitmiyor
Yine başlıyosun o eski günlerdeki gibi
Yine üzüyorsun beni
Çünkü biliyorum artık sen eski fotoğraflarından uzaksın
Ben çok yürüdüm bu yollarda
Çok düştüm çok ağladım
Bazen bir yumruk çınlattı kulağımı bazen bir reddedişin şu vicdanını
Ama ben hiç doğrulamadım
Doğrulamadım diyorum ben
Çünkü yıldızlara tutunmayı hayal ettikçe hep yerin dibini boyladım
Affet beni
Bıktığım kadar kendimden
Keşke vazgeçebilseydim her şeyden