Tablo Şiiri - Barış Can Bıyıklı

Bir tablo çiziyorum, olağanca yalnızlığımla.
Oldukça puslu bir gece uçuyor martılar.
Kanatlarından zümrüt saçarak ve ürkek bir heyecanla
Geziniyorlar üstümde.
Kemirgenler diş bilemiş aşk denen illete.
Varsın yesinler birbirlerini der gibi onları izliyor bir ihtiyar.
Bir yandan açmış kollarını iki yana,
Kucaklamaya hazırlanıyor ani ölümü.
Tüm bunlar olurken ben,
Ellerim ceplerimde
Arnavut kaldırımlarını sayıyorum yalnızlar sokağının.
Sessizliğin iç gıdıklayan çığlına çözüm arıyor bir sokak satıcısı,
Elinde kalan simitleri güvercinlerle paylaşarak.
Ve o anda Nemrut'tan uçan bir kartal
Alçalıp dalıyor denizlere
Derinlerde gizlenen bir şeylerin peşinde olmalı
Gözlerinde hırs var,
Ne olursa olsun bulmak istiyor giz dolu gerçeği.
Sonra duraksıyorum, etrafımda olup biteni izliyorum.
Sanırım boyalarım bitti.